هر روز از کوچهها و خیابانهای شهرمان عبور میکنیم برای رفتن به محل کار، خرید، رفتن به پارک، برای قدمزدن با دوستان، رفتن به مراسم، دیدن اقوام و …، هر کوچه نامی دارد، و هر خیابان و میدان هم، و هر کدام در دل خود پیامی دارد.
بیشتر نامها با شهید همراه است، شهید باهنر، شهید هاشمینژاد، شهید بلباسی، شهید مشتاقی، شهید مشمولی، شهیدان عبوری، میدان شهدا، شهید بابایی، میدان شهید قاسمی، میدان شهید کشوری و شهید ….
مازندران مهد شیران و دلیران، 10 هزار و 400 شهید را تقدیم انقلاب کرده است، مردان و زنان و جوانانی که خون پاکشان مسیر حقانیت را نشان داد.
امروز هم هرازگاهی که از ناملایمات و سختیهای روزگار کم میآوریم؛ کافیست خبری از شهید بیاید، سر از پا نمیشناسیم، با هر رنگ و لباسی به استقبالش میرویم، میگوییم:«شهید آوردهاند».
قداست شهید نه در زبان بلکه در جانهاست، دل جایگاه نور خداست و هر چه یادآور الوهیت باشد، با سرشت آدمی آمیخته است، شهید با وجدان آدمی سر و کار دارد، انسان فرشتهخصال است و از همینرو تا نام شهید را میشنود، روح او بهسمت این «کمال خوبی» جذب میشود.
امروز 22 اسفندماه روز بزرگداشت شهداست، روزی برای تجلیل و یادآوری انسانهایی که مرگ را آغازی شیرین میدانند، اکنون شهادت در کنار معنی کشتهشدن در راه خدا و قداست و معنویت درونی و الهی، به یک فرهنگ جهانی تبدیل شده است، و شهید اسطوره و نمادی است که خطمشیها را تعیین میکند، عامل تحرک است، شهید یک انسان وارسته و رها از تعلقات دنیوی است که چند و چون یک حرکت اجتماعی مؤثر و منطقی بر پایه ارزشهای الهی را نشان میدهد.
39 سال پیش در چنین روزی امام خمینی فرمان تأسیس بنیاد شهید را صادر کرد و در سال 83 نیز شورای عالی انقلاب فرهنگی 22 اسفندماه را روز بزرگداشت شهدا نام نهاد، امروز روز مردان بیادعای وطن است، و با افتخار به تکتک این قهرمانان و اسطورههای ملی خود میگوییم: «روزت مبارک ای شهید»!
جامعه جهانی بیش از پیش به اهمیت شهید پی برده است، و خوب میداند که این انسانهای ایثارگر، جریانساز هستند و شجاعت و حقطلبی را تشویق میکنند، ایستادگی امروز مردان و زنان و جوانان در کشورهایی که تا دیروز تنها به قدرت بازو و سرمایه خود افتخار میکردند و اکنون مورد هجوم تفکرات تکفیری قرار گرفتهاند، بهدلیل نهادینهشدن فرهنگ شهادت است.
امروز شهید و شهادت هژمونی غرب و آمریکا را از هم گسسته است و روح استکبارستیزی و مبارزه با بیعدالتی و جلوگیری یا مقابله با جنگافروزی را جایگزین آن کرده است، روحیهای که برخاسته از مکتب انسانساز و الهی است.
اگر دیروز کاخهای استبداد و ثروتاندوزی و لانههای جاسوسی و نفاق ریشهکن شد، اگر در جنگی نابرابر و تحمیلی، یک وجب از خاک کشور بهدست بیگانه نیفتاد، اگر امروز در مرزها و آنسوی مرزها و در داخل کشور روزنههای ورود و تسلط دشمن مسدود میشود و ترقهبازیها و عملیاتهای کورکورانه بهنحوی خنثی یا با آن مقابله و عوامل شناسایی میشوند، به برکت خون شهدا و حضور آنهایی است که تنها با خدای خویش معامله کردهاند.
آری! دیروز و امروز مردان مردی از تبار حسین شهیدشان شبانهروزی به مصاف دشمن میروند، با فکر خود، با نرمافزارها، با سختافزارها، با حضور خود در هر نقطهای که فکر میکنند باید راه نفوذ دشمن را ببندند، امروز آب و خاک و هوای کشورمان از نفس گرم مجاهدان نستوه در امنیت است.
روز بزرگداشت شهدا فرصتی است تا برای دقایقی هم شده از تعلقات دنیوی دور شویم و اندکی به ماهیت وجودی خود، به چرایی آفریدهشدن خود، به اینکه چه هستیم و چه میکنیم و به اینکه بهراستی انسان به چه درجهای میرسد که از جان شیرین میگذرد تا جانهایی در آرامش باشند، و به این فکر کنیم که ما چه سهمی از هستی داریم، ما چگونه میتوانیم به خود و به دیگران کمک کنیم که نهایت آن رضایت آفریدگار باشد.
روز شهدا و گرامیداشت شهدا در واقع تلنگری است به خودمان، که ببینیم با خودمان چند چندیم؟ بعد از شهدا چه کردهایم؟ حس شرمندگی فایدهای ندارد، باید خوب بود، باید خوب شد، باید زراندوزیها، سکهدوزیها، اختلاسها، دورزدنها، دروغگفتنها، بیحیاییها، پُرروییها، بیعدالتیها، سلطانپروریها، آب به آسیاب دشمنریختنها، مردمفریبی و معطلکردن امورات را کنار گذاشت و مقابلشان ایستاد، و اینها البته خطاب به مسؤولان است.
بگذریم، امروز را اندکی هم شده به شهید، به خانواده شهید، به گلزار شهدا، شهدای حرم، شهدای گمنام و به آنهایی که جان برکف در مرزها و آنسوی مرزها راه قرار دشمن را به فرار تبدیل کردهاند و رهرو راه شهدا هستند فکر کنیم و بعد ببینیم آیا درست است که با برخی حرفها و رفتارها دل خانوادههای شهدا و آنهایی که امروز فرزندانشان به دفاع از مام میهن در بدترین نقاط حضور دارند را بهدرد بیاوریم؟
… بهار نزدیک است، برویم و امروز بر دستان مادر و پدر شهید بوسه زنیم، تازهشدن را از امروز آغاز کنیم، لازم نیست جای دوری برویم، سری بزنیم به همین خانواده شهیدی که نزدیک خانهمان هستند، تعارف را کنار بگذاریم، لحظهای با خود حساب و کتاب کنیم، خدائیش! این رفتن در برابر آن رفتن! چهقدر میارزد؟ برویم؛ با یک لبخند با یک شاخه گل و با یک سلام./ خبرنگار: آزاده بابانژاد